Ο σκύλος-σύμβολο των διαδηλώσεων στα πρώτα έτη του Μνημονίου και της κρίσης, ο περίφημος Λουκάνικος, που στην πραγματικότητα τον φώναζαν «Θόδωρο», δεν υπάρχει πια.
«Ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και κοιμόταν, όταν ξαφνικά σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του. Ο Θόδωρος, έφυγε» ανέφερε ο άνθρωπος που τον φρόντιζε.
Μαζί του ασχολήθηκαν το BBC, το CNN, το Al Jazeera. Έγινε εξώφυλλο σε δεκάδες περιοδικά ανά τον κόσμο, έγινε τραγούδι, έγινε θρύλος των social media. H... καταξίωση ήρθε όταν το περίφημο αμερικανικό περιοδικό Τime τον ενέταξε στις 100 προσωπικότητες της χρονιάς του 2011.
Όπως ανέφερε το Left.gr, o Λουκάνικος ήταν περίπου δέκα χρόνων. Η υγεία του, όμως, όπως έλεγε ο κτηνίατρος που τον παρακολουθούσε, ήταν αρκετά επιβαρυμένη, ίσως λόγω των χημικών και των δακρυγόνων που είχε εισπνεύσει όλα αυτά τα χρόνια που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων.
Τον Δεκέμβριο του 2011 το περιοδικό BHMagazino, ένθετο στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, είχε φιλοξενήσει τον Λουκάνικο στο εξώφυλλό του.
Στο άρθρο-αφιέρωμα σε αυτό το παράδοξο «πρόσωπο της χρονιάς» ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος έγραφε:
«Γύρω από τον λαιμό του έχει γραμμένο σε μια μεταλλική ταυτότητα έναν αριθμό κινητού τηλεφώνου, το όνομά του και τίποτε άλλο. Δεν είναι άστεγος, αν και προτιμά να ζει μια ρέμπελη ζωή. Έχει σπίτι κοντά στα Εξάρχεια, το σπίτι του κύριου Αχιλλέα, ενός συνταξιούχου Αθηναίου με αγάπη στα αδέσποτα αυτής της περίεργης πόλης. Εκεί κοντά μεγάλωσε, εκεί ανδρώθηκε (προτού στειρωθεί) μέχρι να καταλάβει πως ο προορισμός του είναι ο κόσμος, η φασαρία, η μάχη και η διασημότητα. Μέχρι να αρχίσει να αλητεύει στην πλατεία Συντάγματος και – όπως όλοι οι σωστοί κινηματογραφικοί επαναστάτες – να αποκτήσει και ψευδώνυμο:Λουκάνικος, γνωστός διεθνώς ως "riot dog". Κατά κόσμον, Θοδωρής.
»Όλα ξεκίνησαν το 2008. Ο Θοδωρής ήταν τριών, η πόλη παλλόταν από τις πρώτες της έντονες αστικές μάχες και ο μικρός σκύλος έβρισκε την αλήθεια του. Το παρατσούκλι "Λουκάνικος" ήρθε αργότερα: "Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για την έμπνευση των νονών, η αγάπη του για τα αλλαντικά είναι αταβιστική" εξηγεί ο περήφανος πατέρας. Τις Κυριακές, όλες τις Κυριακές, η Βενετία, μια κοπέλα που αγαπάει τα ζώα, αναλαμβάνει να τον ταΐσει: "Με συμπαθεί, αλλά όταν έρχομαι με το μηχανάκι του φίλου μου και φοράμε άσπρα κράνη, συνήθως μας γρυλίζει απειλητικά μέχρι να τα βγάλουμε"»....
«Ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και κοιμόταν, όταν ξαφνικά σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του. Ο Θόδωρος, έφυγε» ανέφερε ο άνθρωπος που τον φρόντιζε.
Μαζί του ασχολήθηκαν το BBC, το CNN, το Al Jazeera. Έγινε εξώφυλλο σε δεκάδες περιοδικά ανά τον κόσμο, έγινε τραγούδι, έγινε θρύλος των social media. H... καταξίωση ήρθε όταν το περίφημο αμερικανικό περιοδικό Τime τον ενέταξε στις 100 προσωπικότητες της χρονιάς του 2011.
Όπως ανέφερε το Left.gr, o Λουκάνικος ήταν περίπου δέκα χρόνων. Η υγεία του, όμως, όπως έλεγε ο κτηνίατρος που τον παρακολουθούσε, ήταν αρκετά επιβαρυμένη, ίσως λόγω των χημικών και των δακρυγόνων που είχε εισπνεύσει όλα αυτά τα χρόνια που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων.
Τον Δεκέμβριο του 2011 το περιοδικό BHMagazino, ένθετο στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, είχε φιλοξενήσει τον Λουκάνικο στο εξώφυλλό του.
Στο άρθρο-αφιέρωμα σε αυτό το παράδοξο «πρόσωπο της χρονιάς» ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος έγραφε: «Γύρω από τον λαιμό του έχει γραμμένο σε μια μεταλλική ταυτότητα έναν αριθμό κινητού τηλεφώνου, το όνομά του και τίποτε άλλο. Δεν είναι άστεγος, αν και προτιμά να ζει μια ρέμπελη ζωή. Έχει σπίτι κοντά στα Εξάρχεια, το σπίτι του κύριου Αχιλλέα, ενός συνταξιούχου Αθηναίου με αγάπη στα αδέσποτα αυτής της περίεργης πόλης. Εκεί κοντά μεγάλωσε, εκεί ανδρώθηκε (προτού στειρωθεί) μέχρι να καταλάβει πως ο προορισμός του είναι ο κόσμος, η φασαρία, η μάχη και η διασημότητα. Μέχρι να αρχίσει να αλητεύει στην πλατεία Συντάγματος και – όπως όλοι οι σωστοί κινηματογραφικοί επαναστάτες – να αποκτήσει και ψευδώνυμο:Λουκάνικος, γνωστός διεθνώς ως "riot dog". Κατά κόσμον, Θοδωρής.
»Όλα ξεκίνησαν το 2008. Ο Θοδωρής ήταν τριών, η πόλη παλλόταν από τις πρώτες της έντονες αστικές μάχες και ο μικρός σκύλος έβρισκε την αλήθεια του. Το παρατσούκλι "Λουκάνικος" ήρθε αργότερα: "Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για την έμπνευση των νονών, η αγάπη του για τα αλλαντικά είναι αταβιστική" εξηγεί ο περήφανος πατέρας. Τις Κυριακές, όλες τις Κυριακές, η Βενετία, μια κοπέλα που αγαπάει τα ζώα, αναλαμβάνει να τον ταΐσει: "Με συμπαθεί, αλλά όταν έρχομαι με το μηχανάκι του φίλου μου και φοράμε άσπρα κράνη, συνήθως μας γρυλίζει απειλητικά μέχρι να τα βγάλουμε"»....
πηγή: Το Βήμα