του Χρήστου Μιχάλαρου*
Συγκλονισμός στην κοινή γνώμη.
Δελτία ειδήσεων, αναλύσεις επί αναλύσεων και δηλώσεις αποτροπιασμού από όλες
τις πλευρές για τα αιματηρά γεγονότα στο Παρίσι. Όλοι δηλώνουν τη στήριξή τους
στις οικογένειες των θυμάτων, στην πόλη, στη χώρα, στον κόσμο που κλειδαμπαρώθηκε
σπίτι του από φόβο, ακόμα και στον Πρόεδρο της χώρας, Φρανσουά Ολάντ για το
κακό που χτύπησε την πόρτα της χώρας του. Και καλά κάνουν.
Ασφαλώς και ισχύουν όλα τα
παραπάνω. Ήταν όντως αποτροπιαστικά τα γεγονότα, όντως λυπηθήκαμε, όντως
φοβηθήκαμε, όντως θα στηρίξουμε. Όντως ο κόσμος έχει κάθε λόγο να φοβάται στη
Γαλλία και όχι μόνο στη Γαλλία, σε όλη την Ευρώπη. Υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό;
Θα
κολλήσουμε στις οθόνες της τηλεόρασης για άλλη μια φορά. Θα κάνουμε ζάπινγκ
ψάχνοντας τη λεπτομέρεια, την παραπάνω πληροφορία, τις πιο χαρακτηριστικές
σκηνές από το πεδίο της συμφοράς. Θα αγοράσουμε εφημερίδες, θα ψάξουμε στο
ίντερνετ, θα τουιτάρουμε για το συμβάν, θα μπούμε σε διαλόγους, θα κουνήσουμε
το κεφάλι λέγοντας “τι γίνεται στον κόσμο”. Θα τα κάνουμε όλα με ένα αίσθημα
συμπόνιας, σαν να συμπάσχουμε. Συμπάσχουμε;
Υπό μία
έννοια ναι. Βάλαμε στη φωτογραφία του προφίλ μας στο facebook τη γαλλική σημαία
ως ένδειξη υποστήριξης στο γαλλικό λαό που δοκιμάζεται, στην Ευρώπη που
απειλείται, στο όραμα για μια Pax Europiana που κλυδωνίζεται κάθε που σκάει μια
βόμβα, κάθε που μια σκανδάλη τραβιέται μέσα σε ένα εστιατόριο, ένα θέατρο, ένα
βαγόνι τρένου. Ποστάραμε τον Πύργο του Άιφελ σε παραλλαγή με το σήμα της
ειρήνης. Επικοινωνήσαμε με τους δικούς μας στο Παρίσι για να ακούσουμε ένα
“είμαι καλά, φοβάμαι” και να ξεφυσήξουμε με κάποια ανακούφιση ξέροντας ότι
όντως φοβάται και ότι φοβόμαστε κάπως κι εμείς. Θα συζητήσουμε με τους
φίλους στα τραπέζια, στη δουλειά, στα μπαρ, στα λεωφορεία, στα
αμφιθέατρα, θα κάνουμε λόγο για κάτι τρελούς που δεν σέβονται τους αθώους
πολίτες που δεν τους έφταιξαν σε τίποτα.
Σας έχω νέα:
τους έχουμε φταίξει, στ’ αλήθεια.
Στο μυαλό
του κάθε Τζιχαντιστή, ο αθώος Ευρωπαίος που πηγαίνει στη δουλειά του με το
μετρό πίνοντας καφέ από τα Stabucks και διαβάζοντας εφημερίδα, δεν είναι
καθόλου αθώος. Είναι εξίσου ένοχος με τον πιλότο που βομβαρδίζει τη Συρία.
Εξίσου ένοχος με τον Μπάρακ Ομπάμα που χαμογελάει φρέσκος και άνετος, κάνοντας
δηλώσεις για Δημοκρατία και Ελευθερία. Το ίδιο φταίχτης με τον Φρανσουά Ολάντ
που κάνει διάγγελμα με το βλέμμα του σπάρου, κλείνοντας τα σύνορα και
κηρύσσοντας το Παρίσι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ο αθώος Ευρωπαίος, στο
μυαλό του Τζιχαντιστή ευθύνεται εξίσου, με τον πεζοναύτη που εκτοξεύει οβίδες
στο Κομπάνι.
Είμαστε
όλοι μέρος μιας συμμαχίας κρατών (που κάποτε προσδοκούσε να γίνει ομοσπονδία),
η οποία έχει λάβει μέρος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε όλες τις μεγάλες
εκστρατείες οι οποίες έφεραν τις αραβικές χώρες σε κατάσταση πολέμου. Εκλέγουμε
τους ηγέτες μας, πληρώνουμε φόρους που γίνονται πολεμική μηχανή, τροφοδοτούμε
την οικονομία με την εργασία μας, δεν έχουμε καμία έγνοια για τα παιδάκια που,
άλλοτε τεμαχίζονται από τους δικούς μας πυραύλους και άλλοτε ξεβράζονται
πνιγμένα στις Ευρωπαϊκές ακτές, είμαστε άπιστοι, αγαπάμε το χρήμα, το αλκοόλ,
το σεξ, την πάρτη μας, χλευάζουμε τους θεούς και τους προφήτες τους, παίρνουμε
τον πλούτο τους, τους περιθωριοποιούμε όταν δεν φτύνουν αίμα για να μας
μοιάσουν, όταν δεν πασχίζουν να μας μιμηθούν, όταν δεν μας ζηλεύουν, όταν δεν
γίνονται σαν κι εμάς. Το έχω δει να συμβαίνει, ακόμα και στην “πολυπολιτισμική”
και φιλόξενη Αγγλία.
Όλο αυτό
το αφήγημα είναι μέσα στο μυαλό κάθε Τζιχαντιστή, που παρατάει τη ζωή του στα
αστικά κέντρα του αραβικού κόσμου και τρέχει στην έρημο και στα κατσάβραχα να
εκπαιδευτεί, να οπλιστεί και να χαρίσει τη ζωή του στον “ιερό πόλεμο” της
τζιχάντ. Μέσα στο μυαλό του, ο Τζιχαντιστής είναι το κατά συρροή θύμα που
οφείλει να εκδικηθεί. Και εκδικείται.
Το ερώτημα
είναι: ποιος κερδίζει από αυτό τον πόλεμο; Απάντηση: αυτός που μετά από κάθε
αναταραχή έρχεται να ξαναχτίσει τα γκρεμισμένα, αυτός που με αφορμή έναν πόλεμο
καταφέρνει και εγκαθιστά το δικό του καθεστώς για να μπορεί να υπάρχει, αυτός
που κλαίει για τα θύματα που ο ίδιος δημιούργησε.
Αυτός που
κερδίζει πάντα, αυτός θα κερδίσει και τώρα.
ΥΓ: Η τζιχάντ ταυτίζεται με το Ισλάμ,
όσο οι σταυροφορίες με
τον Χριστιανισμό,
με τη διαφορά ότι τότε η παπική εκκλησία έδινε την ευλογία της και μεθόδευε
τους πολέμους. Ο όρος “ιερός πόλεμος”, μετάφραση που αποδίδεται σήμερα στην
τζιχάντ, δεν υπάρχει πουθενά στο Κοράνι, ενώ κατά την ισλαμική θεώρηση, κανένας
πόλεμος δεν είναι ιερός. Όποιος δεν καταλαβαίνει τη διαφορά μεταξύ τζιχάντ και
Ισλάμ είναι είτε αγράμματος, είτε μαλάκας.
*Ο Χρήστος Μιχάλαρος είναι δημοσιογράφος. Μπορείτε να τον
διαβάζετε κι ΕΔΩ.
πηγή:freethinkingisland.wordpress.com